Aanmelden voor de nieuwsbrief:
Sahara, Mauritanië
De Sahara is mooi, een van de meest onherbergzame plaatsen op aarde is prachtig om te zien. Het landschap is wisselend, soms vlak zand, soms glooiend, soms een steenkorst op de bodem. Ook de vegetatie wisselt met de ondergrond mee: gras, struikjes, een enkele boom. Verder zien we veel dromedarissen, en later als we langs zee rijden ook pelikanen en witte flamingo's. We zijn hier terecht gekomen samen met de twee teams van de Fryske Riders en het team van Apollo 18&19, op de camping in Dakhla hebben we een groep gevormd. Vanaf de camping in Nouadibhou zijn we onder leiding van onze gids Cheg over de weg ongeveer 70km naar het oosten gereden. Een leuk moment hebben we als een agent bij een controlepost ons vraagt om 'preservatives', condooms. We hebben ze niet dus hij heeft pech. We vragen ons af waarom hij het precies aan ons heeft gevraagd, het komt vast door de druipers in de verf op TOFBus, hij is er vast vanuit gegaan dat we experts zijn. We rijden verder totdat Cheg ons gebaart te stoppen in het zand naast de weg........
Het volgende moment hurkt hij naast ons voorwiel en laat de band bijna helemaal leeglopen. Wij volgen zijn voorbeeld omdat we al weten dat zachte banden minder snel wegzakken en meer grip hebben op het zand. Op het eerste stuk liggen nogal wat stenen en wil Cheg graag kunnen reageren op herkenningspunten, hij neemt dus het stuur van TOFBus en stuurt ons de woestijn in met de drie personenwagens achter ons aan.
De Fryske Riders rijden een oude Volkswagen Jetta en een ook niet meer piepjonge Seat Inca bestelwagen. Deze mannen doen in Nederland vaak mee aan autocross en zijn bijna niet meer te stuiten nu ze in het zand zijn losgelaten. Daar waar ruimte is worden we voorbij gestoven en zwermen de auto's als jonge honden om ons heen. De pret blijkt van korte duur: 'lekke band' klinkt het droog door onze mobilofoon ('bakkie'). Ik vertaal voor Cheg 'Un pneu ce deflate.' Hij knikt en we rijden een stukje terug. Bij de auto aangekomen is het werk al zowat klaar, in 5 minuten zijn we weer onderweg. De verhalen die de Fryske Riders ons vertelden over hun werk aan auto's blijken niet gelogen. Cheg wil weten hoeveel banden nog over zijn. 'Voor beide auto's samen 5 stuks.' Dat is genoeg. Eenmaal op weg klinkt het na 10 minuten alweer droog 'lekke band'. Jongens, als dit zo doorgaat halen we Dakar niet! "Jawel hoor, we hebben 10 losse binnenbanden bij ons, die zetten we er vanavond even in." De heren zijn duidelijk niet voor één gat te vangen. Via een waterput, waar we de emmer 26 meter lijn moeten geven voordat die het brak zoute water raakt, komen we op een mooi kampeerplekje 17 kilometer van de dichtstbijzijnde weg.
's Avonds zitten we bij een vuurtje onder een boom, eten kameel (het vlees is taai, we zijn afgezet door de slager) en ouwehoeren de avond vol.
De volgende ochtend vertrekken we om 9:30, lekker relaxed. TOFBus is weer gangmaker omdat Cheg ons de route wijst. Met snelheden tot 80 km per uur stuiven we door de woestijn waarbij we vooral over een soort hardgebakken korst rijden afgewisseld met zachte zandstukken. Op een van deze stukken gaat het mis. De volkswagen jetta is ons voorbij gereden en heeft niet gezien dat wij vertragen. Het zand ligt in deinende golven, de Jetta volgt er twee waarbij de vering de golfbeweging heel erg versterkt. Na de tweede golf raakt de auto zo hard de bodem dat de complete imperiaal met skikoffer, banden en jerrycans benzine los raakt van het dak en via de motorkap in de woestijn ploft. Het levert mooie foto's op van rondgestrooide kleren en andere spullen. Met de auto is verder niets mis dus verdelen we de spullen, knopen het imperiaal op een andere auto en rijden weer door.
Vroeg in de middag bereiken we een goede kampeerplaats aan zee, we zwemmen, wandelen, gebruiken de kapotte skikoffer als slee achter een auto en helpen een andere deelnemer om een dynamo in zijn auto te bouwen die eigenlijk voor een heel ander merk auto is bedoeld. Met ongeveer 8 creatieve en enthousiaste geesten is het in een uurtje voor elkaar.
De volgende ochtend staat ons een rit van 180km door de woestijn en over het strand te wachten. Het is gewoonweg geweldig. Ontzettend mooie natuur, heel veel dromedarissen, pauze in een nederzetting waar we een vis en rijstmaaltijd kunnen laten klaarmaken voor een prijs die duidelijk op ontwikkelingshulp lijkt, we dingen wel af maar niet erg veel. Het stuk rijden over het strand begint als het water begint te zakken, het eerste stuk is een slagveld van vastzittende auto's. We spitten, duwen, gebruiken rijplaten, rijden en stukje en beginnen weer opnieuw. Zo zijn we ruim anderhalf uur in de weer op een stukje van hooguit twee kilometer. Daarna wordt het strand goed begaanbaar en kunnen we met ongeveer 50km per uur de 40 kilometer naar ons bivak afleggen. Ook op het strand is Mauritanië een bezienswaardig land. De natuur is even mooi en de vele vissersboten en zeevogels zijn leuk om te zien. In de schemering bereiken we het bivak waar we moe en voldaan ons potje koken. Leuk is dat veel mensen deze avond tijd steken in het bijwerken van dagboeken, het is mooi en enerverend geweest de laatste 2 dagen!
De volgende dag steken we door naar de weg die van Nouadhibou naar Noakchott loopt, slechts 800 meter verderop. Het hele sahararijden hebben we alleen gedaan voor de lol, er loopt gewoon een weg...... We zijn blij dat we er geweest zijn, een superervaring!
We hebben nog een dagje in Mauritanië te gaan, daarna staat de grens met Senegal op het programma. Dit schijnt een bolwerk van corruptie te zijn, we zijn benieuwd.