Aanmelden voor de nieuwsbrief:
Westelijke Sahara en grensovergang Mauretanië
Deze stuk schrijven we op de avond van 17 november, we zijn vandaag de grens van Mauretanië over gegaan. Sinds Tafraoute, drie dagen geleden, moesten er veel kilometers door de westelijke sahara gereden worden. De dagafstanden waren 725km (Laayoune), 545km (Dakhla) en 425 km (Nouadhibou, Mauretanië). De dagen zijn gevuld geweest met opstaan om 6:45, rijdend ontbijten, korte pauzes en veel politieposten. Soms in een stad of dorp stoppen voor de noodzakelijke boodschappen en dan weer door met kilometers vreten door de eindeloze schoonheid van de droge en soms dreigende westelijke sahara. TOFBus heeft het heel erg goed gedaan, alleen een langzaam leeglopende voorband is vervangen door één van de vier reservewielen. Naarmate we verder naar het zuiden doorstoten merken we dat TOFBus als een steeds jongere en betere bus in het straatbeeld naar voren komt. De andere auto`s worden ouder en meer aftands waardoor TOFBus aan gevoelswaarde wint. De climax van drie dagen asfalthappen is de grensovergang Marokko – Mauretanië. Aan de marokkaanse kant vind je orde in de bureaucratie. Je moet van loket naar loket maar er zit logica en volgorde in,dat scheelt. Ook het terrein is ordelijk ingedeeld en overzichtelijk. Een grappig moment is bij de pascontrole. Martin staat met 16 paspoorten van Challengerijders aan de balie, een andere challenger heeft 14 paspoorten onder zijn hoede. De douanier heeft er een grote bende van gemaakt en laat ons een voor een de passen zien. Wij noemen wie bij wie hoort totdat we bij een pas tegelijkertijd roepen dat die in onze groep hoort. We worden wat meewarig aangekeken en de pas verdwijnt naar het einde van de stapel waar we met succes in de herkansing gaan. Na een kleine 2 uur zijn de formaliteiten afgehandeld en rijden we door de slagboom het niemandsland tussen de beide landen in. Wat we zien gaat voorbij onze verbeelding...
Direct na de Marokkaanse slagboom volgt een kilometer stapvoets rijden over een terrein met keien, kuilen en restjes asfalt. TOFBus hobbelt langzaam maar gestaag verder maar de drie personenauto's in ons groepje vertellen later dat hun auto's bonkend en schrapend hun weg moesten zoeken. Een grote vrachtwagen met oplegger kruipt vooruit, hij doet een half uur over deze afstand. Het niemandsland ligt bezaaid met autowrakken, tientallen. Een restant van een busje is met plastic dichtgemaakt wat doet vermoeden dat de mensen die hier en daar zitten (soms) moeten verblijven in dit kale, dorre stukje grens. Cheg, onze mauretaanse gids, loodst ons naar de mauretaanse grens. De ordelijkheid van de marokkanen is hier niet terug te vinden. Het terrein bestaat uit roestige slagbomen en een paar gebouwtjes in redelijk staat. Aan de andere kant staan twee 'restaurants': van uit zee gevist en zongebleekt pallethout zijn hokjes van 3 bij 4 meter neergezet met een tapijt erin. Een rijtje schoenen naast de deur verklapt dat er zaken worden gedaan. Wij slaan over.
De formaliteiten bij deze grens zijn hetzelfde als bij de marokkanen. Pascontrole, auto invoeren, datumstempel in je paspoort. Tussentijds regelmatig de auto's verzetten op commando van veel gewapende douaniers. Het hele verhaal duurt ook weer ruim een uur wat verbazend snel is. We zijn een tot twee uur sneller de grenzen over dan sommige andere Challengers die nog veel vroeger zijn opgestaan. De middag vult zich met 50km rijden naar nouadhibou, Cheg rijdt mee dus makkelijk te vinden. Het contrast met Marokko is duidelijk, het straatbeeld is heel anders en duidelijk is te zien dat dit land veel armer is dan marokko. We zijn benieuwd wat we gaan zien de komende dagen! De onderhandelingen met de gidsen voor de saharatrip door het nationale park zijn zo'n beetje rond en voor ons houd dat in dat onder andere een maaltijd met kameelvlees in de woestijn zal worden geserveerd, een leuk vooruitzicht!
